The story continious

Internet werkt hier de afgelopen dagen nauwelijks dus hieronder de update tot afgelopen weekend.

We zijn nu zo'n anderhalve week in Papoea Nieuw Guinea maar gevoelsmatig lijkt het eerder anderhalve maand. Doordat we hier elke dag naar verschillende locaties gaan en heel veel mensen ontmoeten, lopen onze hoofden soms een beetje over van alle indrukken. Maar het blijft een fantastische ervaring die ik zeker niet zou willen missen. Heimwee heb ik niet echt echt last van, waarschijnlijk omdat veel mensen hier een beetje hetzelfde ruiken als onze doelgroep. Nooit gedacht dat deze geur mij een prettige associatie met thuis zou geven:)!

Vorige week hebben we een seminar gehouden waar zo'n vijftig mensen uit het werkveld opaf waren gekomen. Hele diverse groep, van beleidmakers en directeuren tot community leaders en maatschappelijk werkers. Nadat wij ochtends presentaties hadden gegeven, verdeelden we de groep middags in kleinere groepjes voor wat meer interactie. Opvallend is dat er heel veel organisaties bezig zijn met verslaving en de aanverwante maatschappelijke problemen maar behandeling kennen ze hier bijna niet en samenwerking tussen deze organisaties ontbreekt. Komt goed uit dat dit nou precies onze specialismen zijn! De mensen reageerden goed op ons verhaal en hier direct een propvol programma voor de komende twee weken in PnG kunnen maken met werkbezoeken, trainingen en veldwerk. 

Bijzonder was ons werkbezoek aan Laloki, het enige psychiatrische ziekenhuis van het land. Hier kreeg het personeel training van ons over verslaving en behandeling aangezien de meeste patiënten verslaafd zijn. In Nederland mopperen we soms dat er steeds minder voorzieningen komen, hier hebben ze 50 bedden voor een land met 7 miljoen inwoners, waar psychoses aan de orde van de dag zijn. In het ziekenhuis zaten naar schatting zo'n 200 patiënten, mix van psychoten, wat verstandelijk gehandicapten en ook mensen die aan het afkicken zijn (vaak door gebruik psychotisch geworden). De open afdeling was al armoeding, veel mensen in een soort cellen maar schokkend was de gesloten afdeling. Zo'n 80 man zaten samen achter tralies, kregen eten en medicatie door een luikje en komen niet of nauwelijks naar buiten. Ondanks dat dit best confronterend was om te zien, doen ze naar mijn idee goed werk in deze instelling. Ze halen mensen van straat en behandelen de mensen zo goed als ze kunnen met hun beperkte middelen.

Alcohol en drugsmisbruik is een groot probleem in PnG. Veel mensen maken zelf 'homebrew' en 'steam', deze zelfgestookte alcohol zorgt voor veel gezondheidsrisico's en zorgt ook voor veel psychoses en agressie. Veel van de misdrijven en agressie vinden onder invloed plaats, de Papoea's hebben iets in hun genen waardoor ze onder invloed snel psychotisch en agressief worden. Ik ben nog nooit in een land geweest waar de mensen zo vriendelijk en open zijn maar tegelijkertijd is dit ook een hele gewelddadige samenleving. Naast alcohol is marihuana hier een groot probleem omdat ze hier ook vaak psychotisch van worden. Maar nog meer dat wiet en drank is kauwen op de beetlenut de nationale volkssport hier. Zo'n beetje de hele bevolking, van de geneeskundig directeur tot de serveerster, iedereen kauwt. Deze lokale noot gecombineerd met een mosterdblaadje gedoopt in een tot poeder gemalen schelp zorgt voor energie en een euforisch gevoel. Nadeel van deze noot is dat je tandvlees en tanden gaan rotten en het mondkanker veroorzaakt. Veel mensen lopen dan ook rond met bloedend knalrood tandvlees en rottende tanden.

Veiligheid is hier een onderwerp waar je dagelijks mee te maken blijft houden. Vervoer is het grootste risico. Je moet je hier in de auto verplaatsten, en ook dan moet je uit de meeste wijken blijven en goed oppassen voor carjacking. Maar als je op een locatie bent en een local kent is er niks aan de hand. Wij zijn al naar verschillende settlements geweest in absolute no-go area's. Maar als je met de juiste mensen bent kunnen we daar prima rond lopen en met de mensen praten. Wel begin ik onderhand te kriebels te krijgen dat je hier alles moet plannen en dat je voor alles buiten de deur begeleiding van een local nodig hebt. Wij hebben zelf nog niet zoveel gezien van agressie behalve een incidentje bij de supermarkt waar we opeens te maken hadden met een boze groep (sommige gewapend met stokken) omdat we wat fout gedaan zouden hebben. Gelukkig konden we met een taxi wegkomen naar ons veilige hotel met de bewakers en hoge hekken. Bijzonder was de beveiliging op een van onze meetings. De bewaker was een kleine Papoea van een stam uit de Highlands. Hij patrouilleerde met traditionele, zelfgemaakte, bijl en boog langs de hekken om eventuele indringers neer te schieten. Later hoorden we dat veel mannen van deze stam in de beveiliging werken omdat ze bekend staan als 'fearless warriors".

De eerste volle week hebben we verschillende community's, schoolprojecten, Amerikaanse ambassade, psychiatrisch ziekenhuis, eerste hulp en meer bezocht. In de gesprekken met de mensen werd ons nog duidelijker hoe groot effect alcoholmisbruik en werkeloosheid hier op de samenleving heeft. Wel bijzonder hoe hartelijk en enthousiast wij hier worden ontvangen en hoe open de mensen over hun problemen praten. Vooral de bezoeken aan de schoolprojecten en de communities waren hoogtepunten.

Al met al is Papoea een bijzonder land met geweldige mensen. De corruptie, alcohol en drugsmisbruik, agressie en de werkeloosheid zorgen ervoor dat het een land is met een hoop problemen. Maar onze trainingen en meetings lijken aan te slaan dus hopelijk draagt ons bezoek een klein beetje bij aan vooruitgang.

Als team vullen we elkaar goed aan en ondanks dat we de hele dag met elkaar opgescheept zitten is de sfeer goed. Na deze propvolle week, met ook vaak 's avonds etentjes met lokale contacten hadden we het weekend lekker vrij. Klaar voor een nieuwe week met avonturen.

Tot zover, houd ze eronder;)!!