Veldwerk goes International.

Vliegtuigen, Rotary en kannibalen

Na meer dan een jaar voorbereiding vetrokken we vorige week zondag eindelijk voor onze trip naar Australië, Papoea Nieuw Guinea en de Solomon Eilanden.  Het doel van de trip: de lokale behandelaren en beleidsmakers trainen en informeren over onze aanpak van drugs en drank problematiek. Met een dreamteam van een verslavingsarts, een psycholoog, een psychotherapeut (allen van de Jellinek), een oud directrice van zorginstellingen en Veldwerk Amsterdam vertegenwoordigt door mijzelf, waren we klaar om de boel daar op stelten te zetten.

Na een reis van meer dan 30 uur naar Brisbane, Australië, hoopten we eerst een beetje bij te komen, maar we werden gelijk op sleeptouw genomen door onze gastgezinnen. De hele reis is georganiseerd en gefinancierd door de Rotary dus de lokale Rotarians wilden ook graag wat van ons zien. Na een paar volle dagen en met nog een dikke jetlag vlogen we door naar Port Moresby, Papoea Nieuw Guinea. In Nederland waren we al goed gewaarschuwd voor de veiligheidssituatie daar, het zou een van de gevaarlijkste steden ter wereld zijn. Maar in Australië deden ze er nog een paar schepjes bovenop en kwamen met het ene horrorverhaal na het andere. Bleek dat de lokale Australische behandelaars niet naar PnG durfden en daarom blij waren een paar domme Hollanders gevonden te hebben die dat wel durfden/niet beter wisten. 

Wat bleek om de neus vetrokken we naar PnG. In het vliegtuig vertelde een Engelse ingenieur dat hij bij zijn vorige bezoek vanuit zijn compound gezien had hoe een man zijn baby aan het opeten was. Een vergelijkbaar verhaal stond toevallig in de krant bij onze aankomst, dus niet een erg bemoedigend begin. Png is een bijzonder land met wel 1200 verschillende stammen, deze mix van clans, een groot alcoholprobleem, agressie en armoede maken het een land met een hoop uitdagingen. In Port Moresby komen bijna geen toeristen, de buitenlanders die er zitten zijn expats die zich laten rondrijden in grote jeeps van de ene beveiligde compound naar de ander. Ons hotel is een poepchique hotel met hoge hekken, heel veel bewakers en nog meer personeel, levensgroot contrast met de armoede buiten.

Maar nu we een paar dagen in Port Moresby zijn hebben we een stuk positiever beeld van de stad en het land. We hebben al verschillende meetings gehad met lokale organisaties, gemeentefunctionarisen, oud minister, NGO's etc en hebben zelfs een paar projecten in de achterbuurten bezocht. Werden we eerst met de nodige scepsis ontvangen na onze presentaties hebben we de komende twee weken helemaal vol gepland met bezoeken aan projecten, ziekenhuizen, politiebureau's en nog veel meer. De behandelaars van ons team gaan trainingen geven aan het lokale personeel en ik vertel over Veldwerk en de hele ketenunit aanpak. Ondanks dat de situatie hier heel anders dan in Nederland is zijn de mensen hier oprecht geïnteresseerd in onze aanpak en willen ze er wat mee gaan doen.

Kortom de reis lijkt nu al een groot succes te worden. Ondanks dat we in een mooi hotel zitten is het zeker geen snoepreisje, de dagen zijn lang en intensief. Het is hier overdag tot 40 graden met een luchtvochtigheid van 99% dus lekker zweten. Maar we hebben een mooi programma voor de boeg dus ik ben klaar voor de komende weken. Ik ben nog ruim 4 weken onderweg voor dit project en zal regelmatig een blogje schrijven voor jullie collega's die het moeten zien te redden in het Amsterdamse.